Przed drugą wojną światową
Manchester City został założony w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton) przez Annę Connell, córkę proboszcza kościoła pod wezwaniem św. Marka w dystrykcie Gorton i dwóch strażników z tegoż kościoła, zarazem pracowników pobliskiej huty. W roku 1887 Manchester City zaczął grać na nowym stadionie Hyde Road, położonym w dystrykcie Ardwick, na wschód od centrum miasta, i zmienił nazwę na Ardwick A.F.C., by odzwierciedlić przeprowadzkę. Pod tą nazwą w 1892 roku dołączył do the Football League jako członek-założyciel Second Division, drugiej ligi. Problemy finansowe w sezonie 1893/1894 doprowadziły do reorganizacji klubu, w ramach której jego nazwa została zmieniona na Manchester City F.C Pierwszym osiągnięciem Manchesteru City było wygranie Second Division w 1899 roku i zarazem awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, First Division, ale pierwszym znaczącym trofeum był dopiero Puchar Anglii zdobyty 23 kwietnia 1904 roku dzięki finałowemu zwycięstwu 1:0 nad Bolton Wanderers. City miało zresztą szansę na zdobycie w tym sezonie podwójnej korony, ale ostatecznie nie udało się wygrać Pucharu Ligi Angielskiej. W kolejnych sezonach klub musiał stawić czoła oskarżeniom o nieprawidłowości finansowe, które ostatecznie doprowadziły do zawieszenia siedemnastu graczy, w tym kapitana, Billy”ego Mereditha, w 1906 roku; Meredith wkrótce odszedł do Manchesteru United. W 1920 roku pożar na Hyde Road zniszczył główną trybunę, a trzy lata później klub przeniósł się na nowy, specjalnie dla wybudowany stadion Maine Road w Moss Side. W latach 30. Manchester City dwa razy z rzędu docierał do meczów finałowych Pucharu Anglii w 1933 roku przegrał z Evertonem, a w 1934 roku wygrał z Portsmouth F.C. Trzy lata później triumfował w walce o mistrzostwo Anglii, ale w następnym sezonie spadł z ligi, chociaż strzelił więcej goli niż którakolwiek z pozostałych ekip.
Po drugiej wojnie światowej
Dwadzieścia lat później drużyna, dzięki systemowi taktycznemu zwanemu Revie Plan (plan Revie’ego”), dwa razy z rzędu dotarła do finału Pucharu Anglii, pierwszy z nich przegrała (w 1955 z Newcastle United), a wygrała drugi (w 1956 3:1 z Birmingham City; mecz jest znany z powodu występu Berta Trautmanna, który grał w nim, nie wiedząc, iż odniósł poważną kontuzję szyi). W styczniu 1965, dwa lata po spadku do drugiej dywizji Manchester City ustanowił ponury rekord najmniejszej frekwencji kibiców na własnym stadionie 8 015 widzów. Było to w meczu przeciwko drużynie Swindon Town. W lecie 1965 trenerem klubu został Joe Mercer wraz z Malcolmem Allisonem. W pierwszym sezonie pod wodzą Mercera Manchester City wygrał drugą dywizję, a najważniejszymi piłkarzami klubu byli: Mike Summerbee i Colin Bell. Dwa sezony później, w latach 1967/1968, Manchester City po raz drugi zdobył mistrzostwo Anglii, tytuł zapewniając sobie dzięki zwycięstwu 4:3 nad Newcastle United ostatniego dnia sezonu. Kolejne zdobyte trofea to Puchar Anglii w roku 1969 oraz Puchar Zdobywców Pucharów w roku 1970, uzyskany w Wiedniu po zwycięstwie 2:1 nad Górnikiem Zabrze. W tym samym sezonie zespół zdobył także Puchar Ligi, stając się jednocześnie drugim angielskim klubem, któremu udało się zdobyć puchar krajowy i europejski w tym samym sezonie. Lata 70. to dalsza walka o laury, zwieńczona dwukrotnie drugim miejscem w lidze, kiedy to zespół dwukrotnie kończył sezon mając stratę jednego punktu do lidera. W roku 1974 Manchester City udało się awansować do meczu finałowego Pucharu Ligi, który zakończył się jednak porażką 2:1 z Wolverhampton Wanderers. Szczególnie zapamiętanym spotkaniem z tego okresu jest ostatni mecz sezonu 1973/1974 przeciwko derbowym rywalom z Manchester United. Potrzebowali oni jedynie jednego zwycięstwa, by pozostać w pierwszej lidze. Denis Law, były gracz United zdobył gola strzałem piętą, pieczętując spadek rywali do drugiej ligi. Zwieńczeniem tego obfitego w sukcesy okresu było zwycięstwo w Pucharze Ligi roku 1976, w którym City pokonało 2:1 Newcastle United. Kolejne lata to znaczna zniżka formy w porównaniu z sukcesami lat 60. oraz 70. Malcolm Allison w 1979 roku po raz drugi objął posadę menedżera, jednak nietrafione transfery, takie jak kupno Steve”a Daley’ego kosztowały go utratę stanowiska. W klubie zaczęła się intensywna rotacja szkoleniowców w samych latach 80. było ich ośmiu. W 1981 roku City dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym uległo Tottenhamowi Hotspur 2:3 (było to drugie spotkanie, w pierwszym padł remis 1:1). W latach 1983 i 1987 klub spadł do niższej ligi. Pod wodzą Petera Reida zespół odbudował się w Division One, dwukrotnie kończąc rozgrywki w pierwszej piątce. Była to jednak tylko chwilowa zwyżka, po odejściu Reida zespół ponownie popadł w marazm. City było jednym z założycieli Premier League, jednak w roku 1992 po raz kolejny spadło do Division One. Po dwóch sezonach spędzonych w tej lidze drużynie przypadł w udziale wątpliwy zaszczyt bycia pierwszym w historii zespołem ze zwycięstwem w europejskim pucharze, który spadł do trzeciej ligi. Po spadku klub przeszedł gruntowną wewnętrzną reformę pod rządami nowego prezesa, Davida Bernstaina, który m.in. wprowadził znacznie wydajniejszą kontrolę finansową. City awansowało poziom wyżej już w pierwszym sezonie, po dramatycznym meczu z Gillingham. W następnym sezonie zespół znów awansował, jednak Premier League okazało się zbyt mocne dla City, co skończyło się kolejnym spadkiem w 2001 roku. Jako menedżer zatrudniony został Kevin Keegan, prowadząc zespół do szturmu na pierwszą ligę w sezonie 2001/2002, kiedy to klub pobił rekordy liczby zdobytych punktów i strzelonych bramek w jednym sezonie.
Przejście na nowy stadion
Sezon 2002/2003 był ostatnim sezonem w którym Manchester rozgrywał mecze na Maine Road. Wygrał wówczas derby Manchesteru 3:1, na co musiał czekać aż 13 lat. City zakwalifikowało się także do Pucharu UEFA, ponieważ zwyciężył w rankingu Fair-Play. Po raz pierwszy od 25 lat Manchester wreszcie zagrał w europejskich pucharach. W roku 2003 The Citizens zaczęli grać na nowym stadionie o nazwie City of Manchester Stadium. W marcu 2005 roku Kevin Keegan opuścił klub, a pełniącym obowiązki menedżera został Stuart Pearce, który poprowadził zespół do ośmiu zwycięstw z rzędu, co niemalże pozwoliło zespołowi zakwalifikować się do europejskich pucharów. Pearce został nagrodzony pełnoprawną rolą menedżera. Do listopada 2005 roku City utrzymywało się w pierwszej szóstce. Forma spadła jednak w drugiej połowie sezonu, co poskutkowało 15 pozycją na zakończenie rozgrywek. W sezonie 2006/2007 City miało problemy ze strzelaniem bramek, zwłaszcza w meczach przed własną publicznością. Dość powiedzieć, że zespół zdobył na swoim boisku jedynie 10 goli, co stanowiło nowy rekord (Sunderland w sezonie 2002/2003 zdobył bramek 14, zaś rekord należał do Woolwich Arsenal, który w sezonie 1912/1913 strzelił 11 goli). W ostatnich dwóch domowych meczach sezonu zawodnicy City nie wykorzystali dwóch rzutów karnych i zakończyli sezon na 14 pozycji. Dopełnieniem tego sezonu było zwolnienie Pearce”a i jego sztabu szkoleniowego. Robinho. Następca Pearce”a, Sven-Göran Eriksson, przejął stery w zespole w lipcu 2007 roku, po opuszczeniu stanowiska selekcjonera zespołu narodowego Anglii. City wygrało pierwsze trzy mecze sezonu (w tym także derby przeciwko Manchesterowi United), nie tracąc żadnej bramki. Passę zatrzymał dopiero w czwartym meczu Arsenal Londyn. Na własnym stadionie zespół zdołał utrzymać passę dziesięciu zwycięstw pod rząd, rozpoczętą od zwycięstwa nad Derby 5 sierpnia, a zakończoną na porażce z 2:0 z Tottenhamem Hotspur 18 grudnia. Po tym wszystkim, pomimo dwukrotnego zwycięstwa na Manchesterem United, występy w dalszej części sezonu były słabsze niż w pierwszej połowie sezonu. Gdy do końca rozgrywek zostawały dwa spotkania, prezes klubu Thaksin Shinawatra planował postanowił zwolnić po sezonie Erikssona, co wywarło protesty ze stronów fanów. Dwie z największych organizacji kibicowskich mocno skrytykowało Shinawatrę, którego działania, mogły wrogo nastawić kibiców do jego osoby. Pod koniec sezonu, gdy w klubie panował lekki zgiełk, City przegrało ostatni mecz sezonu z Middlesbrough 8:1, mimo to zakwalifikowało się do Pucharu UEFA, poprzez ranking fair play. Eriksson zabrał drużynę na tournée po Tajlandii i Hong-Kongu, po czym 2 czerwca 2008 roku został zwolniony ze stanowiska. Dwa dni później jego posadę objął Mark Hughes. 1 września 2008 roku za kwotę 32,5 miliona funtów do Manchesteru City dołączył Robinho. The Citizens ustanowili zarazem rekord transferowy na Wyspach Brytyjskich. W pierwszych kolejkach sezonu drużyna była w czołówce tabeli, seria porażek sprawiła jednak, że pod koniec 2008 roku klub był tuż nad strefą spadkową. Mimo to Manchester City dotarł do fazy pucharowej Pucharu UEFA. Kolejne sezony w wykonaniu Manchesteru City były coraz lepsze. 16 kwietnia 2011 roku drużyna zdobyła Puchar Anglii pokonując w półfinale Manchester United, a w finale ? Stoke City. Temu osiągnięciu nadano historyczny wymiar, ponieważ było to pierwsze ważne trofeum zdobyte po ponad 30-letniej przerwie. 10 maja 2011 roku klub zakwalifikował się po raz pierwszy w swojej historii do Ligi Mistrzów. Z końcem sezonu 2010/11 City zajęło (kosztem Arsenalu) 3. miejsce w tabeli, równając się z Chelsea, która przewagą bramek zakończyła występy na drugiej pozycji. Manchester City po pierwszy tytuł mistrzowski pod wodzą nowego właściciela sięgnął w 2012 roku. Rok później zawodnicy The Citizens zajęli drugie miejsce w lidze. W maju 2014 roku UEFA ukarała City z powodu naruszenia zasad Finansowego Fair Play; dodatkowo klub został zmuszony do zapłacenia 60 mln euro oraz ograniczenia liczby zawodników z 25 do 21, występujących w Lidze Mistrzów przez kolejne dwa sezony. W tym samym miesiącu piłkarze The Citizens zdobyli czwarte w historii mistrzostwo Anglii, pokonując w ostatniej kolejce sezonu 2:0 West Ham United. Obywatele zdobyli 86 punktów i strzelili 102 bramki. W sezonie 2014/15 celem nadrzędnym klubu była obrona mistrzowskiego tytułu. Niestety podobnie jak w 2013 roku sztuka ta nie udała się, jednak Manchester City zakończył sezon na wysokim, drugim miejscu w tabeli.
Sezon 2015/2016 był okresem przejściowym dla Manchesteru City. Drużyna, prowadzona przez Manuela Pellegriniego, zakończyła rozgrywki Premier League na czwartym miejscu, zapewniając sobie kwalifikację do Ligi Mistrzów. Największym osiągnięciem było dotarcie do półfinału Ligi Mistrzów, gdzie City przegrało z Realem Madryt.
Ten sezon był jednak zapowiedzią większych zmian. Klub ogłosił, że od lata 2016 drużynę obejmie Pep Guardiola, jeden z najbardziej cenionych trenerów na świecie.
Era Pepa Guardioli: Rewolucja stylu gry (2016–)
Pep Guardiola rozpoczął swoją pracę w Manchesterze City w sezonie 2016/2017, przynosząc ze sobą filozofię futbolu opartą na posiadaniu piłki, dynamice i taktycznym zaawansowaniu. Chociaż jego pierwszy sezon zakończył się bez trofeów, był to okres budowy fundamentów pod przyszłe sukcesy.
W kolejnych latach Guardiola wprowadził Manchester City na szczyt światowego futbolu:
- Sezon 2017/2018: City zdobyło mistrzostwo Anglii w spektakularnym stylu, zdobywając 100 punktów – rekord w historii Premier League. Drużyna imponowała ofensywną grą i solidną defensywą.
- Sezon 2018/2019: City obroniło tytuł mistrza Anglii i zdobyło krajową potrójną koronę: Premier League, Puchar Anglii i Puchar Ligi Angielskiej – coś, co nigdy wcześniej nie udało się żadnemu angielskiemu klubowi.
Dominacja w Anglii i marzenia o Europie (2020–2023)
Manchester City stał się hegemonem w Anglii, regularnie zdobywając tytuły i dominując ligowych rywali. Kluczowymi postaciami w tym okresie byli Kevin De Bruyne, Raheem Sterling, Bernardo Silva i Ruben Dias, a także bramkarz Ederson.
Największym wyzwaniem pozostawały rozgrywki Ligi Mistrzów, gdzie City kilkukrotnie dochodziło do półfinałów. W sezonie 2020/2021 drużyna dotarła do finału, ale przegrała z Chelsea 0:1.
- Sezon 2022/2023: Przyniósł przełom. Manchester City zdobył potrójną koronę: wygrał Premier League, Puchar Anglii oraz upragnioną Ligę Mistrzów, pokonując Inter Mediolan w finale 1:0. Był to moment kulminacyjny ery Guardioli, który umocnił pozycję klubu jako jednej z największych potęg w futbolu.
Sezon 2023/2024 i kolejne wyzwania
Po historycznym sezonie 2022/2023 Manchester City nie zwolnił tempa. Klub kontynuował wzmacnianie kadry, sprowadzając takie talenty jak Josko Gvardiol, Matheus Nunes i Savinho. W sezonie 2023/2024 drużyna pozostała konkurencyjna na wszystkich frontach, walcząc o kolejne tytuły.